To τρίτο, το καλύτερο...για την κυρα Μάρα...

Εγώ θα σας πω τι έγινε. Οι άλλοι δύο ήταν σε σύγχυση οπότε δεν μετράνε. Ήταν ένα από εκείνα τα απογεύματα που είχα γυρίσει κατά τις 5 και έβλεπα σε επανάληψη το κους κους. Δεν φταίω εγώ αλλά στη δουλειά σχολάγαμε 4 και ήταν η εποχή με το στιγμιαίο του Πασχάλη. Τα έγραφα λοιπόν κι εγώ στο βίντεο που πριν από 20 χρόνια είχε αγοράσει ο Επαμεινώνδας από τη Βουλγαρία και μας το είχε φέρει δώρο την πρώτη φορά που ήρθε στο τρίπατο. Τόσο γύφτος.

Ξαφνικά ακούω φωνές, οι οποίες δεν ήταν της γυναίκας του Πασχάλη. Ούτε της στιγμιαίας. Ούτε του πανελίστα Μάκη που τα ξέρει όλα. Καλή γαϊδούρα και του λόγου μου, είπα να το παίξω κουφή. Βέβαια όταν άκουσα από τη Σύλβια την τρομερή ατάκα «Είμαστε συνάδερφοι, δεν μπορείτε να μου μιλάτε εμένα έτσι. Θα σας κάνω ρεζίλι σε ολόκληρο το κοινοβούλιο» κατάλαβα ότι έχουμε πρόβλημα. Όχι ρε μάτια μου επειδή η Σύλβια πηγαίνει κάθε μέρα για καφέ στο καφενείο της Βουλής και μιλά με τους συναδέρφους της. Μα τι κακός που είσαι!

Ήξερα τα νταραβέρια του Φίλιππου με τη Μάρα. Ναι, Μάρα. Το δικό μας κορίτσι. Του σπιτιού. Ήταν η εποχή που παρουσίαζε το δελτίο με την άλλη, την ξανθιά σακαφιόρα. Λογικό να χρειάζεται κουράρισμα. Κι αντί να τα δίνει στους γιατρούς πολύ χαιρόμουν που τα τρώγαμε εμείς. Επί ημερών της Μάρας αλλάξαμε τέντες και πλακάκια σε όλο το τρίπατο. Μην είμαστε αχάριστοι!!

Βγαίνω λοιπόν έξω και βρίσκω την Σύλβια με χρυσά πασούμια, σομόν νυχτικό, με μωβ φιογκάκια και ασορτί κορδέλα στα μαλλιά. Μια κούκλα. Τον αφιονισμένα και τρεις μπράβους. Ο ένας πολύ ωραίος. Όχι τόσο ωραίος όσο ο Θοδωρής μου, αλλά ναι ο Μανώλης μου δεν έπιανε μια μπροστά του. Τι είναι στον τρίτο να ωρύεται ο αφιονισμένος. Δεν υπάρχει τρίτος, λάθος του Πολιτικού Μηχανικού να απαντάει η Σύλβια. Ποιανού Πολιτικού Μηχανικού να ζητά ο αφιονισμένος. Πηγαίνετε στα σχόλια και θα τον βρείτε με ένα γυαλί Ray Ban να ξαναπαντά η Σύλβια. Εγώ να κοιτώ εμβρόντητη. Κι εκεί έβαλα τα μεγάλα μέσα. Χαμογέλασα πλατιά, έκλεισα το μάτι στον κούκλο μπράβο και τους πρότεινα καφέ και γαλακτομπούρεκο από τα χεράκια μου. Τους ξεπετάξαμε στο 20λεπτο.

Την κυρα Μάρα την φυγαδέψαμε από την πίσω στριφογυριστή σκάλα. Εξοικειωμένη ούσα με τη βίλα που όλο χτίζεται και χτίζεται και όλο με μερεμέτια και σκαλωσιές είναι στο Καπανδρίτι, κατέβηκε σαν τη γάτα. Έφτασε στον ακάλυπτο με ένα χαμόγελο επιτυχίας και άρχισε να στέλνει φιλάκια στον Φίλιππο. Δυστυχώς ήταν η τελευταία φορά που την βλέπαμε από κοντά. Στεναχωρήθηκα γιατί αφενός την συμπαθούσα και γιατί αφετέρου έλεγα να κάνουμε ένα βάψιμο στο τρίπατο.Εγώ βέβαια επειδή την θεωρούσα φίλη μου συνέχισα να την βλέπω ακόμα και όταν πήγε στο Αλτερ. Όταν παραιτήθηκε έκλαψα πολύ. Της έστειλα και μήνυμα αλλά το είχε κλειστό.

Ο αφιονισμένος κάθε φορά που πήγαινε στο καφενείο της Βουλής έπεφτε μούρη με μούρη με τη δικιά μας αλλά έκανε πως δεν την βλέπει. Κάποια στιγμή η καλή σου τα πήρε στο κρανίο, τον πλησίασε και τον ρώτησε «και καλά εμένα να μην με χαιρετάς. Το γαλακτομούρεκο που σε φιλέψαμε δεν το θυμάσαι;» Έκτοτε ο αφιονισμένος δεν ξαναπήγε στον καφενέ. Κάποιοι λένε ότι είναι σνόμπ. Η Σύλβια ακόμα και τώρα αν τη ρωτήσεις υποστηρίζει πως οι κατάλληλες πολιτικές ζυμώσεις δεν έχουν γίνει ώστε να υπάρξει άνοιγμα της Δεξιάς προς το Κέντρο. Εγώ κράτησα επαφή με τον μπράβο. Πολύ καλό παιδί. Να μην ήταν και Πασόκος καλά θα ήταν.