Η κυρά-Μάρα και ο αφιονισμένος σύζυγος

Σήμερα που είχα περάσει από τη Σύλβια για καφέ συζητάγαμε. Να ξέρετε ότι με την Σύλβια μπορείς να περάσεις δεν ξέρω και εγώ πόσες ώρες και να μην έχεις καταλάβει πως στο καλό περνάει ο χρόνος. Το Λιτσάκι είχε βάρδια στα Zara και εγώ με το ξύπνησα κατέβηκα στην Τσούμπογλου για τον καθιερωμένο πρωινό-σχεδόν-μεσημεριανό ελληνικό καφέ. Πιάσαμε, λοιπόν, την συζήτηση και είπαμε για τα ζόρια που περνάω (όχι με τη δουλειά, αλλά επί του προσωπικού) και θυμηθήκαμε τρελές στιγμές που έχουμε ζήσει σαν παρέα στο τριώροφο.

Μέσα στα πολλά, λοιπόν, πήγε και θυμήθηκε μια φάση πέρσι με μια τύπισσα…πελάτισσα ντε…η οποία είχε πάθει μια παράκρουση με την πάρτη μου. Η κυρία ήταν τρελά φραγκάτη. Ο άντρας της είχε τον τρόπο του και ήταν γενικά στα μέσα και στα έξω. Το μικρό της ήταν Μάρα και ήθελε να τη φωνάζω κυρά-Μάρα. Άκου βίτσια που έχει ο κάθε άνθρωπος. Ποτέ τελικά δεν ξέρεις που θα βαρέσει τον καθένα η κοτρόνα. Και το λέω ρε παιδί μου εγώ που έχω δει το κατιτίς παραπάνω στη ζωή μου. Μην νομίζετε βέβαια, βασικά είμαι ένας μάπας και μισός στα προσωπικά μου. Χάλι μαύρο να σας το περιγράφω, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας τώρα.

Η κυρά-Μάρα που λέτε με είχε ερωτευθεί σφόδρα. Δεν ήταν καμιά ωραία, μην νομίζετε. Καλοστεκούμενη, δεν λέω, αλλά βρε αδερφέ πόσο να σε ανάψει μια κυρία τέτοιου στυλ. Τι εννοώ; Να…ήταν πάντα με το ταγεράκι της, το σκουλαρίκι κουμούτσα Λαλαούνης στο αυτί, το διακριτικό τακουνάκι της γιαγιάς και το μαλλί πάντα φορμαρισμένο. Πως είναι βρε αδερφέ η Όλγα Τρέμη; Κάτι τέτοιο. Καλή χρυσή να λέει ειδήσεις, αλλά όχι και σκοτεινό αντικείμενο του πόθου η Όλγα! Να μου πεις εδώ κάποιες βρίσκουν σέξι τον Τσίμα και τον Καψή…η Τρέμη θα μου φανεί παράξενο;

Το φοβερό βέβαια ήταν ότι η κυρά-Μάρα όσο ξενέρωτη φαινόταν με το παρουσιαστικό της, τόσο λυσσάρα ήταν στο κρεβάτι. Και μέχρι να τελειώσει βρε αδερφέ μου έβγαζε την πίστη. Πάλι καλά που είχα ανακαλύψει εκείνα τα προφυλακτικά με το επιβραδυντικό και άντεχα κάμποση ώρα. Γιατί φίλοι και φίλες μου, αυτό είναι το κακό με τον πληρωμένο έρωτα και γενικά με ό,τι πληρώνεις. Εκεί ο πελάτης δεν φεύγει αν δεν μείνει ευχαριστημένος. Δεν υπάρχουν προσποιητοί οργασμοί και μαλακίες. Κύριε…ή θα με τελειώσεις…ή εγώ θα σε τελειώσω εγώ. Πίκρα σας λέω!

Η κυρά-Μάρα ήταν τόσο καλή πελάτισσα μάλιστα που με επισκεπτόταν συχνά πυκνά και στο χώρο μου. Εδώ να τονίσω ότι αυτό δεν το κάνω συνήθως, αλλά η κυρά-Μάρα ήταν άλλη περίπτωση. Ήταν από τις πρώτες πελάτισσες και από τους πιο καλοπληρωτές. Μια μέρα, λοιπόν, που είχε έρθει σπίτι δεν ήθελε να κάνουμε τίποτα. Εκεί καταλαβαίνετε ότι με έζωσαν τα φίδια. Και μην σας τα πολυλογώ άρχισε το παραμύθι ότι με αγαπάει σαν κολασμένη και ότι μόνο εγώ την κάνω να νιώθει έτσι και δώστου να υστεριάζει όταν εγώ της εξήγησα ότι αυτά που λέει δεν είναι λογικά πράγματα. Μας άκουσε όλη η γειτονιά ρε παιδιά. Ανοιχτά τα παράθυρα και η κυρά-Μάρα να κάνει σαν την Κατερίνα Χέλμη στα Κόκκινα Φανάρια.

Μέσα μάλιστα σε όλη αυτή την αναμπουμπούλα δεν πήραμε καν χαμπάρι ότι από κάτω εξελισσόταν παράλληλο σκηνικό. Η κυρά-Μάρα να τσιρίζει και λογικά κάποιους ορόφους πιο κάτω ο άντρας της, που προφανώς την είχε ακολουθήσει, να φωνάζει ότι θέλει να ανέβει στον τελευταίο όροφο. Αφού αμόλησα ένα χαστούκι στην κυρά-Μάρα μπας και ηρεμήσει (άδικος κόπος τελικά, γιατί μετά άρχισε τα «έτσι θέλω να μου φέρεσαι σκληρέ άντρα», «χτύπα με, κουτούλα με στον τοίχο» και κάτι τέτοια), προσπάθησα να ακούσω τι γινόταν από κάτω. Ήταν φανερό ότι είτε η Σύλβια, είτε η Λίτσα είχαν αναλάβει έργο. Μπορεί και οι δύο…τι να σας πω; Εκείνη τη στιγμή είχα κλάσει πόμολα και δεν μπορούσα να διακρίνω τις φωνές.

Μην σας τα πολυλογώ, ποτέ δεν κατάλαβα πως και ο σύζυγος δεν έφτασε ποτέ στον τρίτο και το γλιτώσαμε το φονικό. Δηλαδή έμαθα, αλλά δεν είναι δικιά μου δουλειά να σας πω. Το ρεζουμέ βέβαια ήταν ότι έκοψα μαχαίρι έπειτα από αυτό το συμβάν με την κυρά-Μάρα και δεν ξαναέφερα πελάτη ή πελάτισσα στο σπίτι, γιατί η Σύλβια και το Λιτσάκι μου έβαλαν χοντρό χέρι (και με το δίκιο τους τελικά). Πλέον στο σπίτι μόνο μόνιμες σχέσεις (δηλαδή μπόλικοι μαλάκες…!).

Γι’ αυτό σας λέω. Αυτές τις δυο τύπισσες τις αγαπώ σαν κολασμένος. Με έχουν σώσει από λιντσάρισμα, μου έχουν σταθεί σε δύσκολες στιγμές που ήμουν λιώμα και έχουν γίνει χαλιά για την πάρτη μου. Και ας μου καταστρέφει τα κινητά η μία στους κουβάδες και να μου χαλάει τα Ginch Gonch η άλλη. Τι να της κάνω; Τις λατρεύω τις τρελές μου. Είναι οι γυναίκες της ζωής μου τελικά.

Αλήθεια, το Λιτσάκι σήμερα γιατί άργησε να γυρίσει;