Όταν το Λιτσάκι καθαρίζει

Οι γιορτές περάσανε και άντε πάλι να μπούμε στη καθημερινότητα μας. Το πόσο βαριέμαι τη ρουτίνα της κάθε μέρας δε λέγεται. Μου φαίνεται ότι τελικά αυτό το blog θα μου προσφέρει μια παρηγοριά για τις μέρες που θα βαριέμαι και θα είμαι κλεισμένος στο σπίτι. Ξεθεωμένος από τις δουλειές, να αράζω στο καναπέ μου, με τον ελληνικό μου, διπλό παρακαλώ, και με το laptop μου να σας γράφω τα νέα από την πολυκατοικία. Καλά θα είναι και οι άλλες δυο τρελές που θα γράφουν, αλλά όπως και να το κάνουμε, ο μόνος άντρας στο σπίτι έχει άλλη χάρη.

Στις γιορτές πετάχτηκα μέχρι το χωριό μου για να δω τους δικούς μου. Όχι πολλές μέρες, μην φανταστείτε, δυο-τρεις για να μην φωνάζουν. Η μάνα μου είναι λίγο καταπιεστική βλέπετε. Κλασσική Ελληνίδα μάνα το λες, αλλά για εμένα είναι απλά «Η Κλασσική Μάνα». Πέρσι τις είχα πάει και την Σύλβια να γνωρίσει. Το Λιτσάκι δεν μπορούσε γιατί δούλευε, αν και τελικά τη γνώρισε και αυτή το καλοκαίρι που πέρασε. Ενθουσιάστηκε η μάνα μου με την Τσούμπογλου. Καταλαβαίνετε τώρα. Δεν θέλει και πολύ. Αχαΐα γαρ, πιάσανε εκεί τον Ανδρέα και δεν έλεγαν να τελειώσουν. Και να πως τάιζε τη Μιμή στο στόμα τούρτα, και δεν υπάρχουν πια τέτοια άντρες και τα τοιαύτα. Έδεσαν σαν δυο σταγόνες νερό. Οπότε από τότε η μάνα είναι ήσυχη που με προσέχει η Τσούμπογλου. Αφού δεν παίρνει τηλέφωνο εμένα, αλλά τη Σύλβια για να μάθει τι κάνω.

Στο χωριό, λοιπόν, σκεφτόμουν τι να γράψω όταν γυρίσω Αθήνα. Και σκέφτηκα πολλά θέματα. Όμως, όταν γύρισα έπεσε δουλειά και χάθηκα τελικά. Όμως μετά από ένα συμβάν που έγινε προχθές, πείστηκα για το τι θα σας μίλαγα πρώτα-πρώτα αυτή τη χρονιά. Πρέπει, λοιπόν, να μάθετε τι συμβαίνει στην Παλαιολόγου όταν το Λιτσάκι καθαρίζει! Νομίζετε ότι κάνω πλάκα; Θα σας τα πει και η Τσούμπογλου για να μην λέτε ότι είμαι προκατειλημμένος.

Γυρνάω τις προάλλες από μια εξοντωτική βραδιά γύρω στις 8 το πρωί. Δεν προλαβαίνω να παρκάρω το αμαξάκι μου και με πιάνει από τη γωνία μια μυρωδιά χλωρίνης και Azax μαζί. Ναι, εκείνο που κάνει τα τζάμια σίφουνα και αόρατα. Δεν γίνεται λέω. Πρέπει να μου κάνει πλάκα ο Θεός. Φτάνω λοιπόν στην εξώπορτα και βλέπω ένα Λιτσάκι με ντύσιμο παραλλαγής. Η Βουλγάρα καθαρίστρια των απέναντι δεν πιάνει μπάζα μπροστά στο Λιτσάκι. Η γειτονιά έχει να το λέει. Κολάν μωβ προς σάπιο μήλο, μπλούζα μακό ίδιας απόχρωσης με κάτι σχέδια πάνω (Calvin Klein αν δεν έκανα λάθος), κορδέλα άψογη στο από κομμωτήριο μαλλί, μπότα με ένα μικρό τακουνάκι και όλα τα απαραίτητα αξεσουάρ (πέραν της σφουγγαρίστρας και του ξεσκονόπανου). Άλλο να σας λέω άλλο να το βλέπετε, υπερπαραγωγή!

Εδώ να ξεκαθαρίσω κάτι. Όταν το Λιτσάκι καθαρίζει, εννοούμε ότι καθαρίζει. Τα μικρόβια χαιρετάνε αυτόν τον μάταιο κόσμο και η κυρία του Ace Gentile φαίνεται μια απλή πλύστρα μπροστά της. Μην με ρωτήσετε πως ξέρω την κυρία του Ace, γιατί μου τα έχει μάθει όλα η Τσούμπογλου. Το Λιτσάκι, λοιπόν, καθαρίζει σαν να περιμένουμε το βράδυ τον πρέσβη. Η χλωρίνη μυρίζει για μέρες μιας και αδειάζει όλη τη βιομηχανία της Klinex στα μωσαϊκά της εισόδου. Συνήθως μου καθαρίζει και το δικό μου σπίτι και ενώ με βολεύει το γεγονός, εγώ τσαντίζομαι τρελά γιατί μου «συμμαζεύει» τα πράγματα όπως της έρθει και μετά ξοδεύω την υπόλοιπη βδομάδα για να ψάχνω που είναι τι.

Το θέμα είναι ότι εκείνη τη μέρα είχα γυρίσει πτώμα και ήθελα να κοιμηθώ και το Λιτσάκι είχε ζώσει την πολυκατοικία με χλωρίνη από την κορφή ως τα νύχια. Και πέρα από το ότι μυρίζαμε σαν τον Ευαγγελισμό, δεν μπορούσα να κοιμηθώ, γιατί έχω και μια αλλεργία στη μυρωδιά της χλωρίνης. Θυμάμαι τώρα που τα είχα μια φορά με έναν νοσηλευτή και συχνά πυκνά συνευρισκόμασταν στις ιματιοθήκες του Τζάνειου. Πίκρα σας λέω, σαν να το κάνεις σε νοσοκομείο ήταν. Τώρα που το σκέφτομαι ήταν όντως νοσοκομείο, αλλά αυτά είναι λεπτομέρειες. Ναι νοσηλευτή είπα, δεν έκανα λάθος. Θα σας τα πω άλλη φορά αυτά γιατί τώρα βαριέμαι. Το θέμα μας είναι το Λιτσάκι έτσι κι αλλιώς.

Αφού ρίξαμε ένα τσακωμό πατόκορφο στην είσοδο, τύπου «τι σε έπιασε μωρή και καθαρίζεις πρωινιάτικα» και εκείνη να απαντάει «δεν ήξερα ότι έπρεπε να σας ξαραχνιάσω τα μεσάνυχτα λες και είμαι βρικόλακας», έφυγα με μιας για ύπνο. Και έρχεται η κυρία στο Θεό σας μετά από λίγη ώρα στο διαμέρισμα και βάζει ηλεκτρική σκούπα στο σαλόνι μου. Το πώς δε διέπραξα φόνο ακόμα δεν το έχω καταλάβει. Βγήκα και ρίξαμε ένα δεύτερο γύρο τσακωμού, τόσο που το πήρε χαμπάρι η Τσούμπογλου και ανέβηκε πάνω να μας χωρίσει. Το πώς βρεθήκαμε βέβαια να πίνουμε τελικά καφέ στο σαλόνι μου και να μιλάμε για το Κάμα Σούτρα ούτε που το κατάλαβα. Καλά και αυτή τη φάση πρέπει να σας την εξιστορήσω. Το θέατρο του παραλόγου ήμασταν. Εννιά κάτι το πρωί με την τσίμπλα στο μάτι να μιλάμε για στάσεις τους σεξ. Μόνο εμείς τα κάνουμε αυτά τα κουλά.

Λοιπόν, σας χαιρετώ γιατί πρέπει να πάω γυμναστήριο και μετά να ετοιμαστώ, γιατί έχω πελάτισσα το βράδυ. Λιτσάκι, στο λέω και από εδώ, αν ξαναβάλεις ηλεκτρική πάνω από το κεφάλι μου όταν κοιμάμαι, θα σου τη φορέσω κολάρο. Και λίγο οικονομία στη χλωρίνη βρε χρυσό μου. Δεν είναι για χόρταση! Άσε και κανένα μικρόβιο να επιζήσει σε αυτό τον κόσμο.