Εγώ και οι άλλες δυο τρελές

Το να ζεις σε μια μικρή πολυκατοικία είναι καλό και κακό μαζί. Καλό γιατί ξέρεις ποιοι μένουν γύρω σου και αυτό στην Αθήνα είναι πλέον σπάνιο. Κακό γιατί δεν τολμάς να αργήσεις λίγο και οι γειτόνοι πετάγονται να δουν ποιος είναι. Τα δικά μου βέβαια τα γειτονάκια είναι φίνα. Για να λέμε την αλήθεια, δεν είναι καν απλοί γείτονες, αλλά η οικογένεια που δεν έχω εδώ. Οπότε στην Παλαιολόγου 25Α μόνο καλά μπορώ να βρω.

Η Σύλβια είναι η αγάπη μου. Το Λιτσάκι είναι ο ερωτάς μου. Καταλαβαίνετε τη διαφορά; Δεν υπάρχει καν κάτι πονηρό να σκεφτείτε βρε κοινό μου. Αυτό που μας συνδέει εμάς τους τρεις είναι βαθιά αγάπη.

Το Λιτσάκι είναι η αδερφούλα μου. Όποιος μου πειράξει τη Λίτσα καθαρίζω και μετά τον μαζεύουν. Απλά και ξηγημένα! Θυμάμαι μια φορά που ένα γκόμενος της είχε κάνει μια μαλακία, τον έκλαψε η μάνα του μετά. Τελοσπάντων, ένα ποδαράκι σπασμένο δεν είναι δα και τόσο κακό. Μια φορά...έζησε, να μην παραπονιέται κιόλας.

Η Σύλβια είναι η μεγάλη μου αδερφή. Τη Σύλβια τη νιώθω. Δεν είναι ονειροπαρμένη, όπως πολλοί πιστεύουν. Εντάξει μιλάει λίγο περίπλοκα, αλλά εγώ ξέρω πραγματικά ότι είναι πολύ απλή στη σκέψη της. Είναι το πιο καθαρό άτομο που έχω γνωρίσει. Ασήμι κανονικό. Έπειτα, δεν έχει τραβήξει και λίγα με τον άλλον τον ακατανόμαστο, τον Επαμεινώνδα. Εντάξει, μου έχει πει να μην τον λέω έτσι, αλλά Συλβιά μου έλεος με τον τύπο. Η Σύλβια που λέτε είναι σπαθί. Φίλη από τις λίγες. Άσε που μας φυλάει όλους εκεί μέσα. Εμένα και τη Λίτσα εννοώ. Δεν το παραδέχεται, αλλά κάνει χειρότερα και από τη μάνα μου. Αφήστε που είναι από τα λίγα άτομα που ξέρει και την πραγματική μου δεύτερη δουλειά. Γι’ αυτό θα μιλήσουμε άλλη φορά. Όχι ότι ντρέπομαι, απλά δεν έχω όρεξη βρε αδερφέ τώρα.

Τις προάλλες είχα γυρίσει κομμάτια από τη δουλειά. Διπλό ραντεβού και το πρωί δούλευα και στο μαγαζί. Χέσε μέσα. Με το που βάζω το κλειδί στη πόρτα να σου η Σύλβια από την κάτω πόρτα. “Έλα κάτω ρεμάλι” μου φωνάζει. Ξέρετε κάτι; Σε αυτές τις δύο ποτέ δεν λέω όχι. Σας έχει τύχει ποτέ αυτό; Όχι γιατί περιμένεις κάτι πίσω από τον άνθρωπο. Απλά και μόνο γιατί δεν μπορείς να αρνηθείς. Μου έβαλε, λοιπόν, να φάω ένα πιάτο φαΐ και να πιω έναν δυνατό ελληνικό καφέ. Δεν με ρώτησε τίποτα ανατριχιαστικό για τη δουλειά. Αυτό μου συμβαίνει πολύ συχνά. Να με ρωτάνε λεπτομέρειες για το escorting κάποιοι. Δεν έχω χειρότερο. Λοιπόν, αυτές οι δυο τους δεν το κάνουν ποτέ. Το Λιτσάκι κοιμόταν κλασσικά στον καναπέ. Τώρα θα σας γελάσω με ποιον είχε βγει πάλι. Μια ο Μανώλης, μια ο Θοδωρής, δεν μπορώ να καταλάβω τι συμβαίνει και με αυτήν την κοπέλα. Χαλάλι της! Κανέναν από τους δύο δεν πολυσυμπαθώ είναι η αλήθεια. Αφού τέλειωσα φίλησα τη Λίτσα στο μάγουλο και αυτή έκανε μια αστεία γκριμάτσα στον ύπνο της και πήγα για ύπνο. Αυτές είναι οι απλές μικρές καθημερινές μας στιγμές. Όπως σε όλα τα σπίτια. Όπως σε όλες τις παρεούλες.

Δεν σκοπεύω να κάνω για πάντα τη δουλειά αυτή. Άσχετο θα μου πείτε αυτό που λέω. Το ξέρω, αλλά ένιωθα την ανάγκη να το πω. Έχει καλά λεφτά και είναι και εύκολη δουλειά. Εντάξει, μόνο γυμναστήριο και να προσέχω τι τρώω θέλει. Κατά τ’ άλλα πλέον και τις γνωριμίες έχω οπότε όλα είναι τέλεια. Σταθερή πελατεία έχω. Ταρίφα υψηλή χρεώνω. Μια χαρά. Τα λεφτά που βγάζω φτάνουν για να συντηρώ χαλαρά και τους τρεις μας. Το θέμα είναι πόσο θα την κάνω αυτή τη δουλειά. Πόσο θα με κρατάει το σώμα. Να χέσω και το πνεύμα και όλα, αλλά η ομορφιά ανοίγει κωλο-πόρτες. Μην φανταστείτε ότι είμαι και ο Άδωνις, αλλά τον τρόπο μου τον έχω. Θα δείξει τελικά. Τι με έπιασε μωρέ τώρα;

Λοιπόν, πρέπει να την κάνω. Το Λιτσάκι αύριο θα μαγειρέψει κλασσικά και έχω σταμπάρει ένα ωραίο φόρεμα που της άρεσε. Ναι βρε μικρή, ξέρεις ότι προσέχω όταν βγαίνουμε έξω τι σου αρέσει. Κάνεις μάλιστα πως δεν το καταλαβαίνεις κιόλας. Αλλά γι’ αυτό μου αρέσεις. Γιατί είσαι κοριτσάκι με κοτσιδάκια και αντράκι σε συσκευασία δώρου. Δύο σε ένα που λένε. Της Σύλβιας μάλλον θα της πάρω κάνα Chevas. Κλασσικές αξίες. Και εμένα τι να μου πάρω; Αρχίδια! Τίποτα δεν θέλω. Την ησυχία μου και αυτές τις δυο να με παιδεύουν θέλω. Όλα τα άλλα βρίσκονται.

Χρόνια πολλά καρδιές μου...

Ξύπνησα μέσα στο μισοσκόταδο. Μια μόνο λάμπα έκαιγε στο τραπεζάκι. Παράταιρη από την υπόλοιπη διακόσμηση. Πιθανότατα δώρο του Επαμεινώνδα που η Σύλβια στόλισε στο σαλόνι της. Ξέροντας κατά βάθος πως δεν ταιριάζει στην αισθητική της. Παρά μόνο στη καρδιά της.

Σηκώθηκα ξυπόλητη. Τα πόδια μου πονούσαν ακόμα από τη χτεσινή κραιπάλη. Είχα δουλέψει μέχρι τις 6 μέσα στην απόλυτη σχιζοφρένεια των γιορτών. Σε ένα κατάμεστο πολυκατάστημα. Σε μια απόλυτη βαβούρα. Είχα μαζέψει, διπλώσει, ξεδιπλώσει, πακετάρει, χτυπήσει στην ταμειακή τόσα ρούχα που άνετα θα μπορούσαν να ντύσουν τα παιδιά του Τρίτου κόσμου. Πολύ κοινότυπη η φράση που έγραψα. Θυμίστε μου να την αλλάξω όταν την ξαναδώ. Και μετά, θέλοντας να κάνω το χατίρι του Μανώλη, γύρισα, ντύθηκα, στολίστηκα και με τη φρεσκάδα που αρμόζει στην ημέρα βγήκα. Και ήπια και κάμποσες βότκες. Βότκες που σιχαίνομαι. Μα ποιος νορμάλ άνθρωπος μπορεί να πιει πάνω από 2 και να μην γίνει λιάρδα; Απορώ. Άσχετο αλλά πρέπει να το πω. Είναι κοινό μυστικό. Τα παπούτσια της Ζάρα είναι λαχείο. Αυτά με τσάκισαν, με γέρασαν.

Καμιά φορά λένε ότι οι γιορτές είναι οικογενειακές. Τρίχες. Οι γιορτές είναι απλά σπιτικές. Κι εγώ αυτό το σπίτι το μοιράζομαι μαζί τους.

Με τη Σύλβια, που να… κοιμάται ήρεμη εδώ μπροστά μου. Σχεδόν χαμογελώντας. Μόνη. Φέτος δεν πήγε στον Επαμεινώνδα. Πάει πάνω από χρόνος που έχει να πάει. Την καταλαβαίνω. Τη δικαιολογώ. Ήταν ο Ιούλιος του περασμένου καλοκαιριού. Μέσα στην μεσημεριανή ραστώνη είχα ξαπλώσει. Οι φωνές της ακούστηκαν σε όλη τη γειτονιά. Έτρεξα με το νυχτικό και για πρώτη φορά τη βρήκα χλωμή και σε υστερία. Σε ένα από αυτά τα συμβάντα που γίνονται στις φυλακές…μεταξύ τροφίμων. Αυτά που δεν βγαίνουν παραέξω. Ναι. Σε ένα από αυτά χάραξαν το πρόσωπο του Επαμεινώνδα. Οδήγησα την ίδια μέρα για να τον δει η Σύλβια για τελευταία φορά. Έκανε διαολεμένη ζέστη. Έμεινα απέξω, κάπνισα 2 πακέτα τσιγάρα περιμένοντάς την. Ένας μπάρμπας με πλησίασε για πέσιμο. Τον διαολόστειλα και συνέχισα να περιμένω. Βγήκε αμίλητη, σε όλο τον γυρισμό δεν είπε ούτε κουβέντα. Μόνο κάπνιζε. Έκτοτε δεν ξαναναφέρθηκε ποτέ στο συμβάν. Βρίσκει πάντα τέτοιες δικαιολογίες για να μην πηγαίνει. Κι εκείνος την αγαπά τόσο που καταλαβαίνει και συμπαραστέκεται στον πολιτικό της αγώνα ανήμερα Χριστουγέννων.

Με τον Φίλιππο…Καμιά φορά όταν ο πελάτης είναι απαιτητικός, η ώρα έχει περάσει, το χρήμα δεν έχει πέσει τότε πέφτει αναπάντητη από αυτόν. Ακόμα και να κοιμάμαι, πολύ χειρότερα ακόμα και στο κρεβάτι με κάποιον να είμαι, τρέχω, ντύνομαι και ανεβαίνω. Το παίζω και γκόμενα και συγκάτοικος. Στο πολύ ζόρικο. Έλα μάγκα και δεν θα περάσεις καλά με μένα. Ή αλλιώς…θα σου βγει ξινό το παλιρροϊκό…και λοιπές κρυάδες. Χαλάλι του. Στην αρχή δεν είχαμε στον ήλιο μοίρα. Μετά ο Φίλιππος τα βόλεψε και με αυτόν βολευτήκαμε κι εμείς. Ε ναι. Και τη Σύλβια, μην ακούς τι λέει. Τόσα χρόνια στη στενή ο Επαμεινώνδας, ο λογαριασμός του έχει αδειάσει. Καλά να είναι ο Φίλιππος. Δεν θα ξεχάσω πέρυσι που η Σύλβια έκανε σαν μικρό παιδί για τα πολιτικά φυλλάδια που ήθελε να φτιάξει. Φανταζί, χρωματιστά, με πολιτικό νόημα, με, με, με…Κι ο Φίλιππος σαν παιδί χαιρόταν μαζί της Πλήρωσε για πάρτη της και μετά την πήρε αγκαλιά και την πήγε και για ούζα. Κι εμένα, όσους γκόμενους κι αν έχω ο Φίλιππος με ζει. Καμιά φορά όταν έχω τις μαύρες μου, με πηγαίνει καμιά βόλτα στην αγορά. Βλέπει πότε το μάτι μου μπορεί να σπιθίσει αλλά δεν μιλάει. Την επομένη έρχεται με ένα πακέτο για το Λιτσάκι. Ρε Λιτσάκι, ποια άλλη έχει τα πόδια σου; Αμαρτία αυτές οι γόβες να πάνε σε καμιά στραβοκάνα. Έτσι μου λέει. Τον έχω μάθει πια. Αν τολμήσω να πω τίποτα τσαντίζεται και κάνει να μου μιλήσει μέρες.

Έτσι κι εγώ. Μόνιμα στον άσσο έχω αναπτύξει άλλες χάρες. Κάθε Κυριακή ο κόσμος να χαλάσει μαγειρεύω. Ότι τραβά η ψυχή τους. Κοκκινιστό, παστίτσιο, λεμονάτο. Και τρώμε όλοι μαζί. Οικογενειακά όχι. Σπιτικά σίγουρα.

Είναι κάποια βράδια σαν και το χτεσινό. Που γυρίσαμε πιωμένοι με το Μανώλη. Τι πιο φυσιολογικό από το να γίνει το ηρωικόν. Μα να σου πω κάτι; Μια γυναίκα δεν είναι έτσι. Δεν είναι μόνο έτσι. Μια γυναίκα θέλει το παραμύθι. Θέλει το ψήσιμο. Θέλει το φιλί. Δεν αποζητά το χούφτωμα. Και βαριέται αφόρητα τα άπειρα προκαταρκτικά. Στο λέω εγώ το Λιτσάκι. Και άκουσέ με. Δεν έχω προφασιστεί ποτέ πονοκέφαλο. Έχω σκεφτεί όμως άπειρες φορές, έλα να τελειώνεις, έχουμε και πρωινό ξύπνημα αύριο. Χτες το βράδυ είπα πως πάω να πάρω ένα μπουκάλι κρασί από τη Σύλβια. Μόνο ένας βαθιά αλκοολικός θα με πίστευε ή ένας μεθυσμένος. Ο Μανώλης ενέπιπτε στην δεύτερη κατηγορία. Σε περιμένω μου φώναξε. Βάζω και την αγαπημένη μου. Τσόντα εννοούσε. Δεν γύρισα. Καμιά φορά, αν δεν έχεις το κουράγιο να φύγεις μια και καλή – γιατί η συνήθεια είναι δεύτερη φύση σου και σε έχουν μάθει να μην ρισκάρεις – τουλάχιστον κάνε καμιά ηρωική έξοδο έτσι για να έχεις να λες πως έκανες τουλάχιστον επανάσταση. Δεν το έχει πει ο Μάρξ αυτό. Το Λιτσάκι το υποστηρίζει.

Σήμερα πατροπαράδοτα θα μαγειρέψω για να φάμε όλοι μαζί. Οι 3 μας. Α ναι. Θα έρθει και ο Θοδωρής. Ο Μανώλης θα φάει με τη μανούλα του, καλά να είναι.

Μείνε εδώ απόψε, δεν μπορώ μόνη μου

Βγάλε ρε Λιτσάκι, την γόβα, τούμπανο είναι ο αστράγαλος σου. Με εγχείριση θα στην βγάλουμε στο τέλος.

Να, κάτσε να σου φέρω κάτι παντοφλάκια. Τα είχα πάρει από το Electra Palace, άθιχτα τα έχω, ακόμα στην ζελατίνα τους.
Όχι καλέ δεν τα έκλεψα, για να τα φοράς εκεί σου τα δίνουν, αλλά εγώ δεν το ήξερα και είχα πάρει μαζί μου κάτι πασουμάκια, με μωβ-μπορντώ πον-πομ, είχαν και λίγο τακουνάκι, όχι καλέ μπασκλασαρίες ψηλοτάκουνα πασούμια, εγώ έχω class, αλλά να έτσι λίγο, να, να αναδεικνύουν την γάμπα.
Άλλωστε όχι που θα το παινευτώ, αλλά οι δικές μου οι γάμπες...

Ναι μωρέ, Λιτσα, δεν θυμάσαι;
Από τότε που με πήγε ο Μπάμπης στην Θεσσαλονίκη, στην Έκθεση για τον Τουρισμό.
Μμμμ, τρομάρα του, δεν κοιτάει που εκείνο το μπουρδελοξενοδοχείο του θα πέσει καμιά ώρα στο κεφάλι κανενός, και ναναι στο κεφάλι πάει καλά... τουλάχιστον ο πελάτης, δεν θα μάθει ποτέ το ρεζιλικι του, θα φύγει μια και έξω, ευχαριστημένος ...πουθενά αλλού να μην του πέσει....

Τέλος πάντων μου ήθελε και Έκθεση για τον Τουρισμό η μούρη του Μπάμπη. Ποιον τουρισμό τρομάρα σου του λέω;
Σεξοτουρισμό μου απαντάει. Τώρα γιατί θα έρθει από την Ααχεν ο Γερμανός, να κάνει τουρισμό, και μαλιστα σεξοτουρισμό, στο ...ξενοδοχείο του Μπάμπη στην Βαρυμπόπη, τι να σου πω;;
Καμιά φορά, άμα θα έχω όρεξη να γελάσουμε, θα σου πω πως γνωριστήκαμε με το Μπάμπη, στο ξενοδοχείο του. Αλλά σήμερα δεν μπορώ. Έχω τις μαύρες μου, τις κλειστές μου.

Ναι ρε Λιτσάκι, τι θα πει, πως είναι δυνατόν να έχω τις μαύρες μου με τόσο ξεσαλωμα που έριξα;
Παραμονή Χριστουγέννων ήταν, Χριστούγεννα ήταν, άμα δεν γυρίσεις, άμα δεν ξενυχτίσεις, άμα δεν μετρήσεις πλακάκια στο Γκάζι, άμα δεν κανείς μετά μια περατζάδα Συγγρού να ακούσεις ένα Γονίδη, ένα Μάκροπουλο, άμα δεν ξεσαλωσεις αυτές τις μέρες πότε θα το κάνεις;

Αλλά ξέρω που έπρεπε να είμαι Λιτσάκι και ...δεν ήμουν.
Στον Δομοκό, έπρεπε να ήμουν. Στο Χριστουγεννιάτικο επισκεπτήριο έπρεπε να ήμουν, ναι βρήκα μια δικαιολογία, του είπα ότι θα ήμουν στην εκλογική μου περιφέρεια. Ε, όχι, δεν είπε τίποτα ο Επαμεινώνδας, τι να πει;

Να πας μανάρι μου, μου είπε. Αυτές τις μέρες οι μπουρτζοβλαχοι, θέλουν να σε βλέπουν εκεί, στα χωριά τους. Να πας να σηκώσεις και λεφτά από τον λογαριασμό, να πάρεις κανένα καινούργιο συνολάκι, να τους εντυπωσιάσεις.
Να πας να ανοίξεις το γραφείο, εκείνο μωρέ το εκλογικό γραφείο, στην πλατεία, ναι δίπλα στα Goody’s, να έρθουν να σου πούνε τα κάλαντα, να πας να ευχηθείς στους Δημαρχαίους, να πας το πρωί στην λειτουργία, μην σε νοιάζει, εγώ μια χαρά θα είμαι, μου είπε.

Εκεί του είπα ότι πήγα, μιλήσαμε και στο τηλέφωνο, μου είπε να πάω να βρω και εκείνον τον μαλάκα, τον αγροτοσυνδικαλιστή τον φίλο του, να με γυρίσει λίγο, στους παράγοντες, του είπα ότι τον πήρα τηλέφωνο, αλλά δεν τον βρήκα.

Ναι Λιτσάκι, του είπα ψέματα. Δεν άντεχα να πάω στον Δομοκό, δεν άντεχα να μας βάλουν σε εκείνο το μακρόστενο τραπέζι, όλες από την μια μεριά, γυναίκες, μάνες, γκόμενες, κόρες, και από την άλλη, ...αυτοί.
Κι οι μπάτσοι όρθιοι, βαριεστημένοι, να περιμένουν να λήξει το επισκεπτήριο, να φύγουν, να πάνε σπίτια τους, να φάνε τους την γαλοπούλα.

Μόνος του, ήταν σήμερα ο Επαμεινώνδας. Θα έμενε στο κελί μου είπε, δεν πειράζει μου είπε, θα ησυχάσει για λίγο, ας πάω κάποια άλλη φορά, μου είπε.

Δεν άντεχα ρε Λιτσάκι, δεν άντεχα όλη αυτή την μιζέρια Χριστουγεννιάτικα.
Τι λες μωρέ Λίτσα, πως δεν κατάλαβε ο Επαμεινώνδας ότι είναι Χριστούγεννα;. Φυλακισμένος είναι, δεν είναι σε κώμα. Σε πειράξανε τα ξύδια μου φαίνεται.

Θα βάλω ένα ουσκάκι να πιω, έτσι στην μέρα, έτσι στην υγεία του, έτσι να είναι καλά.
Θα πιεις ένα και εσύ;;

Λιτσάκι;;; Λιτσάκι;; Κοιμήθηκες;;
Κοιμήθηκε μωρέ η κακομοίρα. Την σακατεύουν και αυτές οι κλώσες όλη μέρα στο Zara. Άμα δεν έχει μια γυναίκα δουλειά να κάνει, πάει και ανακατεύει τις μπλούζες στο Zara.

Μείνε εδώ απόψε Λιτσάκι.
Και εγώ δεν είμαι πολύ καλά απόψε, έχω την ανάγκη να νοιώθω κάποιον στο σπίτι. Κύριος οίδε τι ώρα θα γυρίσει και ο Φίλιππος. Λυσσάξανε και οι λυσσάρες Χριστουγεννιάτικα.
Τι διάολο, τόσο αφροδισιακή είναι η γαλοπούλα.

Κάτσε να φέρω μια κουβέρτα να σε σκεπάσω.
Α, να σου πω και κάτι να γελάσεις, όταν πρωτογνώρισα τον Φίλιππο, και τον ρώτησα τι δουλειά κάνει, μου απάντησε escort. Του λέω λοιπόν και εγώ είχα κάποτε, ένα ford escort, σκυλιά αυτοκίνητα, τα βγάζουν τα λεφτά τους και με το παραπάνω....

Το Λιτσάκι είμαι. Ναι, πάλι κλείστηκα απέξω. Το κέρατό μου μέσα...

Γενικά εγώ σε αυτή την πολυκατοικία δεν ήθελα να μετακομίσω. Ναι, το διαμέρισμα δικό μου είναι. Δηλαδή το κληρονόμησα από μια θειά της μάνας μου που μας άφησε χρόνους πριν από 6 χρόνια. Πολύ δραματική ιστορία.

Αλλά μου έμεινε το δυάρι. Καλά μην φανταστείς τίποτα φοβερό. Ισόγειο είναι. Όταν πρωτομπήκα και είδα τα έπιπλα, να φέρνουν κάτι σε μαυσωλείο, φρίκαρα. Μετά δανειστήκαμε από τη Σύλβια το αμάξι του Επαμεινώνδα που έτσι κι αλλιώς εκεί που είναι δεν το χρειάζεται και πήγαμε με το Φίλιππο στο ΙΚΕΑ. Ξόδεψα ότι μετρητά μου άφησε η θειά αλλά το έκανα παλατάκι. Μόνο στρώμα νερού δεν πήρα και σατέν σεντόνια γιατί γλιστράω και πέφτω μέσα στον ύπνο τον βαθύ. Καθόλου σέξυ να σηκώνεσαι με καρούμπαλο από τα μωσαϊκά. Άκουσε με.

Α ναι. Εδώ και 5 χρόνια έχω σχέση με τον Μανώλη. Από τους Ολυμπιακούς της Αθήνας. Εκείνο τον Αύγουστο ο Επαμεινώνδας και το Πασοκ είχαν χώσει τα δικά τους παιδιά σε έμμισθες εθελοντικές θέσεις. Το θυμάσαι; Κι εγώ το θυμάμαι. Έβγαλα σε ένα μήνα όσα έβγαζα τότε στη Κόστα Μπόντα σε ένα τρίμηνο. Α ναι. Τότε δούλευα στη Κόστα Μπόντα. Από εκεί κόλλησα και το μικρόβιο του γάμου. Ξέρεις πόσες ψεύτικες λίστες γάμου έχω φτιάξει εγώ και τις έχω βάλει στο ντοσιέ, με τα γυαλικά που μου αρέσουν κατά καιρούς; Δεν φαντάζεσαι.

Μετά από λίγο καιρό πήγα στο Φωκά. Άκουσα καλύτερα λεφτά και έτρεξα κι εγώ όπως πολλές άλλες. Μαλακία έκανα δεν το συζητώ. Η σύμβαση ήταν δίμηνη, εγώ δεν διάβασα και όλο το συμβόλαιο κι έτσι μετά βρέθηκα στο δρόμο. Πάλι καλά που το δυάρι είναι δικό μου. Όχι δεν έχω παράπονο. Ο Μανώλης μου με συντηρούσε. Μετά πήγα στα Ζαρα. Δεν υπάρχει χειρότερο. Όλες αυτές που πάνε και ξετυλίγουν όοοολες τις μπλούζες, σε όοοοολα τα μεγέθη ακόμα κι όταν δεν τους αρέσει το σχέδιο, μου έρχεται να τις σφάξω. Αλλά πολιτική του μαγαζιού, τι να πεις. Αφήστε τις ελεύθερες να το κάνουν μπουρδέλο. Εσείς απλά κι αθόρυβα ταχτοποιήστε τις 232 μπλούζες που έχουν ρίξει στα πατώματα. Τώρα βρήκα ένα κονέ και έχω πάει στο ταμείο. Καλά είναι αλλά πολύ ορθοστασία.

Με το Μανώλη μου λοιπόν γνωρίστηκα στους Ολυμπιακούς. Στα πηγαδάκια για το κουτσομπολιά των Κεντέρη και Θάνου. Το τι κουτσομπολιό ρίχναμε δεν φαντάζεσαι. Ή μάλλον φαντάζεσαι!

Έκτοτε είμαστε μαζί. Ο Μανώλης μου καλό παιδί. Έχει συνεργείο αυτοκινήτων και βίτσια στο sex. Πολύ καλό παιδί. Με ένα οικόπεδο στα Φιλιατρά, ένα σαράβαλο που του το έκαψαν προχτές οι κουκουλοφόροι και πολύ το χάρηκα γιατί στην τελευταία μας εκδρομή στο χωριό μου το Διακοφτάρι Φωκίδας σπρώχναμε για να τσουλήσει. Με τη μεγαλύτερη συλλογή μαστιγίων. Με μια τεράστια συλλογή από τσόντες. Αχ, περνάμε πολύ καλά με το καμάρι μου, τον Μανώλη μου.

Η αλήθεια είναι όμως πως και με το Θοδωρή περνάω καλά. Αλλά είναι χαμένο κορμί. Δεν έχει στον ήλιο μοίρα. Τον αγαπώ, κάνει λατρεμένο sex αλλά στο ελεύθερο camping στην Εύβοια που με πήγε πέρυσι, όταν ο Μανώλης μου είχε κολλήσει ανεμοβλογιά από το μικρό του το ανηψάκι δεν ξαναπάω. Με το ΚΤΕΛ κιόλας. Όχι, αγάπη μου. Αυτό δεν ήταν διακοπές. Αυτό ήταν ταλαιπωρία. Α ναι, ο Θοδωρής μου έχει και ένα κουσούρι. Έρχεται στο κρεβάτι με τις κάλτσες. Καταλαβαίνεις…

Τόση ώρα σας μιλάω και δεν συστήθηκα! Μα τι γαϊδούρα που είμαι! Λίτσα λοιπόν. 27 Μαϊών. Καλώς σας βρήκα!!

Σύλβια (τι θα πει ποια Σύλβια; Μία είναι η Σύλβια)

Με λένε Σύλβια (Αργυρώ...Silver... Σύλβια) Τσούμπογλου. Και είμαι βουλευτής. Όχι μάλλον βουλευτής δεν είμαι, δεν εξελέγην, είμαι πολιτευτής. Ή πολιτεύτρια. Κοιτάξτε τώρα τι δυσκολίες έχει μια γυναίκα. Ούτε το θηλυκό όρο για το επάγγελμα της δεν μπορεί να βρει. Αχ, ο κόσμος είναι φτιαγμένος για άνδρες....
Λοιπόν λίγα λόγια για μένα. Μωρέ θα σας έβαζα το βιογραφικό από το εκλογικό μου φυλλάδιο, αλλά ...μην νομίζετε ότι σας σνομπάρω, έτσι πιο φιλικά, πιο χαλαρά....
Έτσι λέω και στην εκλογική μου περιφέρεια, μην αγχώνεστε που με βλέπετε, δεν είμαι κάτι ξεχωριστό, είμαι σαν και εσάς, είμαι δικιά σας!!!

Λοιπόν εγώ ήμουν τηλεφωνήτρια στον ΟΤΕ, στον παλιό ΟΤΕ καλέ, τον δικό μας. Είχα μια ...σχέση...ε, είχε τον τρόπο του ο Επαμεινώνδας τότε με την κατάσταση. Επαμεινώνδα τον λέγανε, δηλαδή και τώρα έτσι τον λένε. Ε, με έκανε αεροσυνοδό...καλά όχι ακριβώς αεροσυνοδό.... στο τηλεφωνικό κέντρο της Ολυμπιακής με έβαλε, αλλά και εγώ δεν έμεινα με σταυρωμένα χέρια. Πρόκοψα.
Πρώτον απαλλάχτηκα από εκείνον τον αχαΐρευτο τον Αντρέα... Βρήκε και η Δήμητρα, Ανδρέα... αλλά τον ΑΝΔΡΈΑ, όχι σαν τον δικό μου, τον γύφτουλα. Ο δικός μου είχε ένα στεγνοκαθαριστήριο της συμφοράς, το έκλεισε, και τον έκανα υπάλληλο στην Νομαρχία.
Γενναιόδωρος, χρυσοχέρης εκείνος ο Επαμεινώνδας που σας έλεγα. Μέχρι τον αχαΐρευτο τον άντρα μου έχωσε στην Νομαρχία.
Και εκεί που μου έλεγε ότι θα χωρίσει την φάλαινα, να με παντρευτεί... ε, κάτι πήγε στραβά, και μπήκε φυλακή. Όσο τον είχαν στον Κορυδαλλό, πήγαινα τον έβλεπα, δεν είμαι μουλάρα εγώ, αλλά τώρα που τον μετάφεραν στις φυλακές του Δομοκού... ε, που να πάω;; Μακριά, άσε που δεν ξέρω αλλά κάθε φορά που με βλέπει...καταλαβαίνετε τώρα τι παθαίνει ο Επαμεινώνδας. Τέλος πάντων όταν θα κάνει 3X στις φυλακές ο Χατζηγάκης, θα πάω να τον ξαναδώ. Νομίζω ότι κατατέθηκε το νομοσχέδιο, sex για τους φυλακισμένους.

Αλλά, δεν είμαι αχάριστη εγώ, κάθε φορά που κάνω λαχανοντολμάδες τον μελετάω. Τρελαινόταν ο Επαμεινώνδας, για λαχανοντολμάδες απο τα χέρια μου. Η φάλαινα όλο κάτι κεμπάπ απο τον Μπαϊρακτάρη τον τάιζε και μετά έμαθε και του έκανε και σούσι. Που να το φάει ο Επαμεινώνδας μου, το σούσι...

Εγώ και τα κοκκινιστά του τα μερακλίδικα του έκανα και κάτι κόκκινα με χρυσά κορδονάκια που μου είχε πάρει στα γενέθλια μου, και δεν πρόλαβε να τα χαρεί, εγώ στο συρτάρι τα έχω, τυλιγμένα στα χαρτιά τους, δεν τα μαγαρίζω με όποιον και όποιον...άμα βγει ...θα το γιορτάσουμε, να τον τιμήσω.
Που λέτε ο Επαμεινώνδας με έβαλε και στο συνδικαλιστικό κίνημα, εκλέχτηκα και στα όργανα, και έκανα μεγάλη καριέρα.
Έχω κατέβει και δυο φορές βουλευτίνα...αλλά δεν βγήκα. Άμα δεν έχεις τον άνθρωπο σου να σε στηρίξει, αχ με φάγανε τα συμφέροντα. Δεκαεννιά (19) διόρισα στην Ολυμπιακή από το χωριό μου, άσε σε πόσους άνοιξα πόρτες για δήμους, νομαρχίες, συνεταιρισμούς. Πίτες να πεις, μόνο πέρσι 56 φλουριά μου πέσανε, χοροί, συνεστιάσεις, και τι δεν έκανα. Αλλά αχάριστος ο κόσμος παιδί μου, τι να κάνει μια γυναίκα μόνη, χωρίς τον προστάτη της;
Εντάξει, νέα γυναίκα είμαι, έχω κάτι δεσμούς, αλλά τις χάρες του Επαμεινώνδα μου, τις τρώνε τα κάγκελα και τα μπουντρούμια.
Τέλος πάντων, εγώ θα ξανακατέβω στις εκλογές, άσε που το βλέπω σύντομα. Η Τρέμη όλο για εκλογές μιλάει, καλά και αυτή με τόσα λεφτά, με ένα κολιέ θα βγάλει όλη τη σαιζόν;; Πάντως λένε, ο Βαρδινογιάννης σφιχτός, και ο Μπόμπολας και ο Λαμπράκης. Σε εκείνον τον έρημο τον Καμπουράκη, σε ένα μποντυλαιν δεν μπορούν να τον στείλουν, θα σκάσει καμιά ώρα, δεν χωράει στα παράθυρα..

Εμένα μου αρέσει ο Πρετεντέρης. Κιμπάρης, αριστοκράτης, φέρνει και στον Επαμεινώνδα μου, στο πιο ψηλό βέβαια (είναι κοντός ο Επαμεινώνδας, αλλά δεν μετράει εκεί ο άνδρας), στο πιο κυριλέ (αλλά ούτε εκεί μετράει ο άνδρας), στο πιο τσαμπουκάς (εκεί μετράει ο άνδρας).

Ε, αυτά για μένα, σας αφήνω τώρα, έχει κάνει καφέ ο Φίλιππος ...ο 3ος (όχι καλέ δεν ξέρω τους άλλους δύο, μόνο τον 3ο ξέρω), μην χαλάσει και το καϊμάκι.

Α, μένω σε ένα τριώροφο, με τον Φίλιππο... ναι μωρέ τον τρίτο, και την Λίτσα.
Αχ, πολύ καλά παιδιά. Οι άνθρωποι μου. Τουλάχιστον μέχρι να εκλεγώ βουλευτής ή να βγει ο Επαμεινώνδας από την φυλακή, ή και τα δύο. Α, εγώ μένω στον δεύτερο.... .

Φίλιππος ο 3ος

Όταν είπε η Σύλβια να ανοίξουμε ένα blog δεν το πολυπήρα στα σοβαρά. Καλά-καλά μωρέ δεν ήξερα τι είναι το Blog, θα το έπαιρνα και στα σοβαρά; Εγώ ελάχιστα πράγματα ξέρω. Γνωρίζω, λοιπόν, ότι όταν πίνεις καφέ και φουμάρεις δεν κάνεις σοβαρές προτάσεις. Όταν άρχισαν να πετάν οι δυο τους ιδέες πάνω στο τραπέζι, κατάλαβα ότι μάλλον δεν κάνουν πλάκα. Χωρίς να το καταλάβω, βρέθηκα να ανοίγω blog και να γίνομαι και συγγραφέας. Άντε να το κάνω και αυτό.

Αρχικά καλό είναι μου είπαν να συστηθώ στο κοινό μου. Τρομάρα μας, αποκτήσαμε και κοινό. Που μέχρι τώρα στην τριώροφη πολυκατοικία μας μόνο φίλοι και γκομενικά έμπαιναν και έβγαιναν. Καλά στο δικό μου έρχονται και για επαγγελματικούς λόγους, αλλά μην το κάνουμε θέμα.

Το λοιπόν, με λένε Φίλιππο. Είμαι ένα τυπικό παιδί που γεννήθηκε στο Μικροχώρι Αχαΐας. Ωραίο χωριό δεν λέω, αλλά βρε αδερφέ λίγες ευκαιρίες. Γι΄ αυτό με το που τέλειωσα το λύκειο και πέρασα Θεολογία Αθήνας, την έκανα με ελαφρά πηδηματάκια για την πρωτεύουσα. Μην σας τα πολυλογώ, η Θεολογία τέλειωσε, αλλά πού ευκαιρία για δουλειά. Όταν τα έξοδα τρέχουν κάνεις ό,τι δουλειά σου κατέβει. Βρήκα, λοιπόν, μια ωραιότατη δουλειά σε ένα sex shop στην Ομόνοια. Μια χαρά περιβάλλον σας λέω. Και μην ακούτε τα κακά λόγια για τον κόσμο που έρχεται. Πρώτης τάξεως κύριοι και κυρίες. Όλοι του καλού του κόσμου. Γιατί αν και 24 στα 25, μην νομίζετε, έχουν δει εμένα πολλά τα μάτια μου.

Τώρα να μου πείτε με το βασικό μισθό, πώς να τα βγάλεις πέρα; Δεν θέλω να επιβαρύνω και τους δικούς μου βλέπετε. Εεεε τα βράδια, λοιπόν, μιας και τα έχω ελεύθερα κάνω και δεύτερη δουλειά. Είχα δουλέψει ως barman κάτι φεγγάρια, αλλά πολύ δουλειά και τα λεφτά δεν μπορώ να πω ότι με τρέλαιναν. Άσε που πήγαινα την άλλη μέρα στο sex shop σαν το ζαβλακωμένο. Δονητή 18 εκατοστά μου ζήταγαν, 24 εκατοστά τους έδινα. Πίσω δεν ερχόντουσαν για παράπονα, αλλά και πάλι το λάθος είναι λάθος. Χέστε μέσα! Βρήκα, λοιπόν, άλλη δουλειά. Συνοδός ελληνιστί…escort στα αγγλικά. Μην βγάζετε λάθος συμπεράσματα. Μια χαρά δουλειά είναι και αυτή όπως όλες οι άλλες. Άσε που πας, κάνεις τη δουλειά σου και μετά έχεις και χρόνο για ένα ποτό πριν πας για ύπνο.

Αυτά λοιπόν για μένα.

Φαντάζομαι ότι πολλοί θα αναρωτιέστε επίσης γιατί Φίλιππος ο 3ος. Βασικά, ήθελα να δώσω μια φαντεζί νότα στο image μου. Μην ξεχνάτε ότι στη δουλειά μου αυτό που έχει σημασία είναι το πώς πλασάρεσαι. Τελοσπάντων, στη πολυκατοικία εγώ μένω στον 3ο. So simple!

Τι άλλα; Τίποτα! Τα λόγια έτσι κι αλλιώς είναι περιττά. Άντε να δω με τις δυο τρελές πως θα τσουλήσει αυτό.