Εγώ και οι άλλες δυο τρελές

Το να ζεις σε μια μικρή πολυκατοικία είναι καλό και κακό μαζί. Καλό γιατί ξέρεις ποιοι μένουν γύρω σου και αυτό στην Αθήνα είναι πλέον σπάνιο. Κακό γιατί δεν τολμάς να αργήσεις λίγο και οι γειτόνοι πετάγονται να δουν ποιος είναι. Τα δικά μου βέβαια τα γειτονάκια είναι φίνα. Για να λέμε την αλήθεια, δεν είναι καν απλοί γείτονες, αλλά η οικογένεια που δεν έχω εδώ. Οπότε στην Παλαιολόγου 25Α μόνο καλά μπορώ να βρω.

Η Σύλβια είναι η αγάπη μου. Το Λιτσάκι είναι ο ερωτάς μου. Καταλαβαίνετε τη διαφορά; Δεν υπάρχει καν κάτι πονηρό να σκεφτείτε βρε κοινό μου. Αυτό που μας συνδέει εμάς τους τρεις είναι βαθιά αγάπη.

Το Λιτσάκι είναι η αδερφούλα μου. Όποιος μου πειράξει τη Λίτσα καθαρίζω και μετά τον μαζεύουν. Απλά και ξηγημένα! Θυμάμαι μια φορά που ένα γκόμενος της είχε κάνει μια μαλακία, τον έκλαψε η μάνα του μετά. Τελοσπάντων, ένα ποδαράκι σπασμένο δεν είναι δα και τόσο κακό. Μια φορά...έζησε, να μην παραπονιέται κιόλας.

Η Σύλβια είναι η μεγάλη μου αδερφή. Τη Σύλβια τη νιώθω. Δεν είναι ονειροπαρμένη, όπως πολλοί πιστεύουν. Εντάξει μιλάει λίγο περίπλοκα, αλλά εγώ ξέρω πραγματικά ότι είναι πολύ απλή στη σκέψη της. Είναι το πιο καθαρό άτομο που έχω γνωρίσει. Ασήμι κανονικό. Έπειτα, δεν έχει τραβήξει και λίγα με τον άλλον τον ακατανόμαστο, τον Επαμεινώνδα. Εντάξει, μου έχει πει να μην τον λέω έτσι, αλλά Συλβιά μου έλεος με τον τύπο. Η Σύλβια που λέτε είναι σπαθί. Φίλη από τις λίγες. Άσε που μας φυλάει όλους εκεί μέσα. Εμένα και τη Λίτσα εννοώ. Δεν το παραδέχεται, αλλά κάνει χειρότερα και από τη μάνα μου. Αφήστε που είναι από τα λίγα άτομα που ξέρει και την πραγματική μου δεύτερη δουλειά. Γι’ αυτό θα μιλήσουμε άλλη φορά. Όχι ότι ντρέπομαι, απλά δεν έχω όρεξη βρε αδερφέ τώρα.

Τις προάλλες είχα γυρίσει κομμάτια από τη δουλειά. Διπλό ραντεβού και το πρωί δούλευα και στο μαγαζί. Χέσε μέσα. Με το που βάζω το κλειδί στη πόρτα να σου η Σύλβια από την κάτω πόρτα. “Έλα κάτω ρεμάλι” μου φωνάζει. Ξέρετε κάτι; Σε αυτές τις δύο ποτέ δεν λέω όχι. Σας έχει τύχει ποτέ αυτό; Όχι γιατί περιμένεις κάτι πίσω από τον άνθρωπο. Απλά και μόνο γιατί δεν μπορείς να αρνηθείς. Μου έβαλε, λοιπόν, να φάω ένα πιάτο φαΐ και να πιω έναν δυνατό ελληνικό καφέ. Δεν με ρώτησε τίποτα ανατριχιαστικό για τη δουλειά. Αυτό μου συμβαίνει πολύ συχνά. Να με ρωτάνε λεπτομέρειες για το escorting κάποιοι. Δεν έχω χειρότερο. Λοιπόν, αυτές οι δυο τους δεν το κάνουν ποτέ. Το Λιτσάκι κοιμόταν κλασσικά στον καναπέ. Τώρα θα σας γελάσω με ποιον είχε βγει πάλι. Μια ο Μανώλης, μια ο Θοδωρής, δεν μπορώ να καταλάβω τι συμβαίνει και με αυτήν την κοπέλα. Χαλάλι της! Κανέναν από τους δύο δεν πολυσυμπαθώ είναι η αλήθεια. Αφού τέλειωσα φίλησα τη Λίτσα στο μάγουλο και αυτή έκανε μια αστεία γκριμάτσα στον ύπνο της και πήγα για ύπνο. Αυτές είναι οι απλές μικρές καθημερινές μας στιγμές. Όπως σε όλα τα σπίτια. Όπως σε όλες τις παρεούλες.

Δεν σκοπεύω να κάνω για πάντα τη δουλειά αυτή. Άσχετο θα μου πείτε αυτό που λέω. Το ξέρω, αλλά ένιωθα την ανάγκη να το πω. Έχει καλά λεφτά και είναι και εύκολη δουλειά. Εντάξει, μόνο γυμναστήριο και να προσέχω τι τρώω θέλει. Κατά τ’ άλλα πλέον και τις γνωριμίες έχω οπότε όλα είναι τέλεια. Σταθερή πελατεία έχω. Ταρίφα υψηλή χρεώνω. Μια χαρά. Τα λεφτά που βγάζω φτάνουν για να συντηρώ χαλαρά και τους τρεις μας. Το θέμα είναι πόσο θα την κάνω αυτή τη δουλειά. Πόσο θα με κρατάει το σώμα. Να χέσω και το πνεύμα και όλα, αλλά η ομορφιά ανοίγει κωλο-πόρτες. Μην φανταστείτε ότι είμαι και ο Άδωνις, αλλά τον τρόπο μου τον έχω. Θα δείξει τελικά. Τι με έπιασε μωρέ τώρα;

Λοιπόν, πρέπει να την κάνω. Το Λιτσάκι αύριο θα μαγειρέψει κλασσικά και έχω σταμπάρει ένα ωραίο φόρεμα που της άρεσε. Ναι βρε μικρή, ξέρεις ότι προσέχω όταν βγαίνουμε έξω τι σου αρέσει. Κάνεις μάλιστα πως δεν το καταλαβαίνεις κιόλας. Αλλά γι’ αυτό μου αρέσεις. Γιατί είσαι κοριτσάκι με κοτσιδάκια και αντράκι σε συσκευασία δώρου. Δύο σε ένα που λένε. Της Σύλβιας μάλλον θα της πάρω κάνα Chevas. Κλασσικές αξίες. Και εμένα τι να μου πάρω; Αρχίδια! Τίποτα δεν θέλω. Την ησυχία μου και αυτές τις δυο να με παιδεύουν θέλω. Όλα τα άλλα βρίσκονται.